Της Μαρίας Δήμου

Ήταν λίγο πριν από το μεσημέρι και τα χιλιόμετρα που είχα διανύσει έκαναν τα πόδια μου να πονούν. Ο Σεπτέμβριος μπορεί να τελειώνει αλλά η ζέστη ακόμα καλά κρατεί ιδίως τις μεσημεριανές ώρες. Ο ήλιος να μεσουρανεί και η σκιές να στενεύουν μπροστά από τα ψηλά κτίρια του Πέρα. Ήταν από εκείνες τις μέρες που η βουή των δρόμων και της πολυκοσμίας γίνεται ανυπόφορη κι αναζήτηση μιας ήσυχης γωνιάς μοναδική επιλογή. 

Μια τέτοια γλυκιά ανακούφιση προσφέρουν συνήθως τα καφέ των μουσείων και τα τελευταία χρόνια αυτά των βιβλιοθηκών και των βιβλιοπωλείων. Αφού διέσχισα τη Μεγάλη Οδό του Πέρα μπήκα στην κάθετή της, στην Asmalı Mescit κι από εκεί στην παράλληλή της τη Meşrutiyet περπατώντας προς το Tünel. Το νέο βιβλιοπωλείο Minoa ήταν αυτό που είχα στο μυαλό μου. Αν ακολουθούσε το πνεύμα του καταστήματος στο Beşiktaş, αυτού που ανακηρύχθηκε πριν από λίγα χρόνια βιλιοπωλείο της χρονιάς, σίγουρα θα έβρισκα αυτό που είχα ανάγκη εκείνη την στιγμή. 

Μια όαση στην καρδιά της Πόλης

Αυτό που αντίκρισα λίγα μέτρα μετά από το γνωστό Pera Palace ανταποκρινόταν απόλυτα στις προσδοκίες μου. Σ’ ένα κτίριο του 1896 του Γάλλου αρχιτέκτονα Alexandre Vallaury, αυτού που σχεδίασε το Pera Palace και μερικά από τα διασημότερα γυαλιά του Βοσπόρου, που κατασκευάστηκε για να φιλοξενήσει τη Γαλλική Ένωση, το καινούριο Minoa, δεν είναι απλά ένα σύγχρονο βιβλιοπωλείο. Από την εντυπωσιακή εξώπορτα και τη διπλή εσωτερική σκάλα μέχρι τα ατελείωτα ράφια με βιβλία και τις ήσυχες γωνιές για διάβασμα και εργασία, αποτελεί μια όαση μέσα στο Πέρα των φυλών του Ισραήλ. 

Σεργιάνισα στους διαδρόμους με τα ράφια των βιβλίων, ξεφύλλισα και χάζεψα σε αρκετά απ΄ αυτά και κατέληξα σε μια ήσυχη γωνιά του καφέ του ισογείου. Τα τραπέζια στο μπαλκονάκι ήταν κατειλημμένα αλλά σίγουρα θα είχε και το θόρυβο του δρόμου. 

Ανάμεσά τους και ελληνικά βιβλία

Πήρα μια λεμονάδα με βασιλικό κι άνοιξα το δικό μου βιβλίο, όπως και πολλοί άλλοι στον ίδιο χώρο. Ξεχάστηκα, χάθηκα και αφέθηκα για όσο χρόνο είχα ανάγκη. Ο βασιλικός γέμισε αρώματα το μέσα μου και το λεμόνι δρόσισε το στεγνό λάρυγγά μου. 

Στα ράφια ακριβώς δίπλα μου υπήρχαν βιβλία από δεύτερο χέρι για όποιον έφτανε εδώ και είτε δεν είχε φέρει το δικό του είτε δεν ήθελε να αγοράσει κάποιο καινούριο. Ανάμεσά τους και κάποια ελληνικά! 

Αν κι άρχισα να πεινάω, προτίμησα να γυρίσω σπίτι και να αφήσω την επίσκεψη στο εστιατόριο που υπήρχε στο δεύτερο όροφο για την επόμενη φορά. 

Βγήκα στο δρόμο με άλλη διάθεση πια. Το Minoa μπήκε στην καρδιά μου και σίγουρα στα αγαπημένα μέρη!

Της Μαρίας Δήμου

Ο Σεπτέμβριος μαζί με ο άνοιγμα των σχολείων και την έναρξη της νέας εκκλησιαστικής χρονιάς φέρνει και τη  νέα περίοδο εκδηλώσεων και δράσεων στα συλλογικά όργανα όπως είναι οι ρωμαίικες κοινότητες. Καθώς όλοι πια επιστρέφουν από τις θερινές διακοπές και ο καιρός είναι ακόμα καλός, με αυτή τη γλύκα της βραδινής δροσιάς, είναι η ιδανική περίοδος για διοργάνωση εκδήλωσης σε εξωτερικούς χώρος.

Έτσι και στο Μπαλίνο εκμεταλλευόμενοι την όμορφη αυλή του οι άνθρωποι της κοινότητας και της φιλοπτώχου οργάνωσαν το Σάββατο βραδιά ελληνικού κινηματογράφου. Με μια κλασική ελληνική κωμωδία, άφθονο ποπ-κορν αλλά και πασατέμπο και το παραδοσιακό Alaska frigo των εδώ θερινών κινηματογράφων οι θεατές, που προσήλθαν από διάφορες περιοχές της Πόλης, πέρασαν μια όμορφη βραδιά. Το «Ζητείται ψεύτης», μια κλασική κωμωδία του Δημήτρη Ψαθά στην καινούρια παραγωγή του 2010 με σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη χάρισε στιγμές χαλάρωσης και γέλιου στους θεατές.

Μετά από τα έργα αποκατάστασης που πραγματοποιήθηκαν τόσο στην εκκλησία όσο και στον περιβάλλοντα χώρο η αυλή του Μπαλίνου έχει ομορφύνει κι έχει γίνει μια φιλόξενη γωνιά στην ακτή του Κερατίου Κόλπου. Περιτριγυρισμένη από ιστορικά κτίρια τόσο του 18^ου όσο  και του 19^ου αι. και με τα περιποιημένα πια παρτέρια της που γέμισαν λουλούδια, η αυλή του Μπαλίνου μας περιμένει όλους για εκκλησιαστικές και ιστορικο-πολιτιστικές εκδηλώσεις που διοργανώνουν η επιτροπή της κοινότητας και η φιλόπτωχος αδελφότητα.

Της Μαρίας Δήμου

Ποιος είπε ότι τα θαύματα κρατούν μόνο τρεις μέρες;

Όταν οι άνθρωποι παλεύουν ακόμα και με τα θηρία ανχρειαστεί, τα θαύματα όχι μόνο δεν σταματούν αλλά επαναλαμβάνονται κι ακόμα πιο ωραία! Έτσι και στο Μπαλίνομε επιμονή και υπομονή, με μεράκι και πολλή αγάπη και κυρίως με πίστη σ' αυτό που γίνεται, η Κοινότητα αποκτά σιγά σιγά ζωή. 

Ο Σωτήρης και η Ιωάννα επέλεξαν το Μπαλίνο για τη βάφτισητου γιου τους κι έτσι μετά από 72 ολόκληρα χρόνια η χαρά της ζωής επέστρεψε εδώ. Η εκκλησία στολίστηκε, οι πόρτεςάνοιξαν κι ο κόσμος συμμετείχε στο πρώτο αυτό μυστήριοστο αναγεννημένο Μπαλίνο. 

Νονοί ήταν ο Πρόεδρος της Κοινότητας Συμεών Σολταρίδης και η Πρόεδρος της Φιλοπτώχου Βερόνικα Κυριακίδη καθώς Εκκλησιαστική Επιτροπή και Φιλόπτωχος Αδελφότητα ανέλαβαν ανάδοχοι του μικρού Λουκά. 

Σε μια περίοδο που η Ομογένεια ταλανίζεται και πάλι από προβλήματα που αφορούν το μέλλον της η βάφτιση του μικρού Λουκά ήταν για όλους εμάς μια αχτίδα φωτός, ένα μυστήριο, που ίσως δείχνει πως τελικά δεν υπάρχουν"μυστηριώδη προβλήματα" αλλά μόνο η βαθιά και ειλικρινήςεπιθυμία για ένα δυναμικό μέλλον.

Το Μπαλίνο είναι πια έτοιμο, όμορφο και καθαρό, περιποιημένο και αναγεννημένο μετά από τη γενναία δωρεά του κ. Βύρωνα Νικολαΐδη και τις άοκνες προσπάθειες της Επιτροπής και της Αδελφότητας να τελέσει μυστήρια κι ακολουθίες, γάμους και βαφτίσεις. Η ζωή επιστρέφει στο Μπαλίνο δυναμικά! 

Της Μαρίας Δήμου

Η οικονομική κρίση που μαστίζει τα τελευταία χρόνια τη χώρα σε συνδυασμό με τη μείωση του πληθυσμού των μειονοτικών ομάδων της Πόλης οδηγεί πολλά ιδρύματα σε μαρασμό και τελικά σε κλείσιμό τους. Έτσι ένα ακόμα μειονοτικό ίδρυμα ανήγγειλε αναστολή της λειτουργίας του. Το εβραϊκό νοσοκομείο στην περιοχή του Μπαλατά, που κάποτε αποτελούσε μια από τις πιο πολυπληθείς εβραϊκές συνοικίες της Πόλης, το Balat Or-Ahayim Hastanesi, σταματά τον Σεπτέμβριο να παρέχει υπηρεσίες ιατρικής περίθαλψης. 

Όπως ανακοίνωσε ο Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου, ο Yaşar Abuaf, «αυτή είναι στην πραγματικότητα μια κοινή απόφαση που ελήφθη από την κοινότητα. Το Or-Ahayim χρηματοδοτείται αποκλειστικά από δωρεές. Ωστόσο, λόγω των οικονομικών συνθηκών στην Τουρκία τα τελευταία χρόνια, οι δωρεές μας έχουν μειωθεί σημαντικά. Η εβραϊκή κοινότητα στην Τουρκία γερνάει επίσης και μειώνεται σε πληθυσμό. Όλα αυτά δυσχεραίνουν τη διατήρηση της λειτουργίας του νοσοκομείου. Η βασική αποστολή του ιδρύματός μας είναι να βοηθά τους ασθενείς της κοινότητας που έχουν ανάγκη. Επειδή δυσκολευόμαστε να παρέχουμε οικονομική φροντίδα σε αυτούς τους ασθενείς, αποφασίσαμε να κλείσουμε το νοσοκομείο. Ωστόσο, η ιδιοκτησία θα εξακολουθεί να ανήκει στο ίδρυμα. Αντί να παρέχουμε νοσοκομειακές υπηρεσίες, θα μισθώσουμε το ακίνητο  και θα χρησιμοποιήσουμε αυτό το εισόδημα για να χρηματοδοτήσουμε τη φροντίδα αυτών των ασθενών. Θα συνεχίσουμε αυτήν την υπηρεσία συγκεντρώνοντας κεφάλαια μέσω ενός διαφορετικού μοντέλου.»

Από το 1898 στις ακτές του Κερατίου

Το Or-Αhayim, το «Φως της ζωής» όπως μεταφράζεται το όνομά του, είναι ένα από τα ιστορικά νοσοκομεία της Πόλης. Με πρώτο το Ρωμαίικο Νοσοκομείο του Μπαλουκλί που ιδρύεται το 1753 και τα Αρμενικά Surp Agop και Yedikule Surp Pırgiç, που ιδρύθηκαν το 1831 και 1832 αντίστοιχα, το Or-Ahayim της εβραϊκής κοινότητας λαμβάνει άδεια ίδρυσης από τον Σουλτάνο  Abdülhamid το 1898 και κτίζεται στην ακτή του Κερατίου.

Τα θεμέλια του Νοσοκομείου Ορ-Αχαΐμ τέθηκαν με 11.000 χρυσά νομίσματα που συγκεντρώθηκαν μέσω διαφόρων δραστηριοτήτων, όπως κουτιά δωρεών, διεθνείς εκκλήσεις για βοήθεια, χορούς, θεατρικά έργα και πώληση κονκάρδων στους δρόμους. Το νοσοκομείο, σχεδιασμένο από τον αρχιτέκτονα Gabriel Tedeschi, ολοκληρώθηκε σε δύο χρόνια.

Η Παραβολή στο Ταλμούδ

Η ίδρυσή του βασίζεται σε μια παραβολή στο Ταλμούδ, που αφηγείται την ιστορία ενός ηλικιωμένου άνδρα που φύτεψε ένα δέντρο στον κήπο του μόνος του. Ένας διερχόμενος ηγεμόνας ρωτάει ειρωνικά τον ηλικιωμένο άνδρα πώς ελπίζει να γευτεί τον καρπό αυτού του δέντρου, το οποίο θα αποδώσει καρπούς σε 70 χρόνια. Ο ηλικιωμένος δείχνει τα άλλα δέντρα γύρω του και απαντά: «Οι πρόγονοί μου εργάστηκαν σκληρά για να διασφαλίσουν ότι θα μπορούσα να απολαύσω τους καρπούς αυτών των δέντρων. Τώρα είναι καθήκον μου να προσπαθήσω να διασφαλίσω ότι οι μελλοντικές γενιές θα μπορούν να επωφεληθούν από αυτά».

Τα νοσοκομεία των μειονοτήτων υπηρέτησαν και συνεχίζουν να υπηρετούν την παροχή ιατρικής  και νοσοκομειακής φροντίδας σε όποιον τη χρειάζεται ανεξάρτητα από θρησκεία και καταγωγή με υψηλά στάνταρτς. Όλα όμως αντιμετωπίζουν πια μεγάλα οικονομικά και θεσμικά προβλήματα, που έχουν τις ίδιες αιτίες, την οικονομική κατάσταση της χώρας και το συνεχώς μειούμενο πληθυσμό της κοινότητας. 

Η εβραϊκή μειονότητα έκανε πρώτη θαρραλέα βήματα στην εκπαίδευση κι από ότι φαίνεται προχωρά με το ίδιο σκεπτικό και στην υγεία. Ο αντίλογος πάντα σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι ισχυρός αλλά μόνο ο χρόνος δείχνει ποιος έχει τελικά δίκιο!

Της Μαρίας Δήμου

Ήταν μέσα Σεπτεμβρίου του 2009 κι εγώ έκανα τα πρώτα τολμηρά μου βήματα στην Πόλη. Τα σχολεία μόλις είχαν ανοίξει κι μια εκδήλωση πραγματοποιούνταν στη Μεγάλη Σχολή. Δε θυμάμαι αν την είχα αντικρύσει άλλη φορά στις ολιγοήμερες επισκέψεις μου που είχαν προηγηθεί της εγκατάστασής μου στην Πόλη. Ανέβηκα με ενθουσιασμό την απότομη ανηφόρα και δρασκέλισα με δέος το κατώφλι της εισόδου της. 

Κοντά μισή χιλιετία πορεία κάτω από ένα βαρύ σαν την ιστορία της όνομα. Πατριαρχική Μεγάλη του Γένους Σχολή. Το αρχαιότερο σχολείο στο κόσμο που διδάσκεται αδιάλειπτα η ελληνική γλώσσα. Μόλις ένα χρόνο μετά την Άλωση, το 1454,ο Γεννάδιος με βάση τα προνόμια που παραχωρεί ο Πορθητής ιδρύει τη Πατριαρχική Σχολή. 

Kρούουν οι καμπάνες της Αγιά-Σοφιάς

Το κτίριο που τη στεγάζει τα τελευταία σχεδόν 150 χρόνια είναι πολύ νεότερο, είναι όμως αντάξιο της ιστορίας και της βαρύτητας που αυτή φέρει. Από εκείνη την πρώτη επίσκεψή μου στο ιστορικό σχολείο έγινε αυτό κατανοητό κι από τις πρώτες κουβέντες που ανταλλάξαμε με συναδέλφους στους διαδρόμους της. Ακόμα ηχεί στ’ αυτά μου η φράση φίλου καλού:

-Ήρθα στην Πόλη για να δουλέψω στη Μεγάλη του Γένους Σχολή, αυτό ήταν το όνειρο και η επιθυμία μου.

Από τότε όμως τα προβλήματα οδηγούσαν σε προβληματισμό, όσους είχαν ευαίσθητες κεραίες σχετικά με τα εκπαιδευτικά θέματα της Ομογένειας. Κι από τότε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι και μάλιστα με επιτάχυνση της ροής του. Φτάσαμε στη φετινή σχολική χρονιά κι όχι απλά χτυπά καμπανάκι για το μέλλον της Σχολής αλλά κρούουν οι καμπάνες της Αγιά-Σοφιάς.

Oύτε μια εγγραφή στην Α΄ γυμνασίου

Τον τελευταίο καιρό διαβάζω απομνημονεύματα και μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν στην περιοχή του Φαναρίου και του Μπαλατά. Μεγάλο κομμάτι των καταγραφών τους αφορά το σχολείο τους, τη Μεγάλη του Γένους Σχολή. Είναι εντυπωσιακή η υπερηφάνεια και το καμάρι που πραγματικά ξεχειλίζει από τα κείμενά τους. Οι περιγραφές του σχολείου, η αναμνήσεις από τη σχολική ζωή, οι απόψεις τους για τους εκπαιδευτικούς. Τίποτε δε θυμίζει την κατάσταση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. 

Από τη μείωση του αριθμού των μαθητών/τριών φτάσαμε στη σχολική χρονιά 2025-2026 να μην υπάρχει ούτε μια εγγραφή στην Α΄ γυμνασίου. Ούτε ένας μαθητής ή μαθήτρια! Δε θα λειτουργήσει η πρώτη τάξη, δε θα δημιουργηθεί τμήμα! 

Και κανείς δε δικαιούται να πει πως αυτό ήταν κάτι σαν κεραυνός εν αιθρία! Πώς δεν κατάλαβε αυτό που ερχόταν ή μάλλον καλύτερα δεν κατάλαβε πως κανένας/καμία δεν θα ερχόταν. Όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης. Από τα στελέχη του σχολείου και την Εφορεία, μέχρι τους Κοινοτικούς φορείς και ταγούς. Κι από τους συλλόγους γονέων μέχρι τους συνδέσμους αποφοίτων. Κι από τους εντός της χώρας μέχρι τους εκτός υπευθύνους. Όλοι μαζί κι ο καθένας χωριστά.

Το πρόβλημα είναι συλλογικό

Είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει κι αλίμονο σε όποιον κάνει πως δεν καταλαβαίνει. Είναι ο τραγικός προάγγελος ακόμα πιο δύσκολων καταστάσεων, που αν νομίζουμε μερικοί πως θα τους αφήσει αλώβητους πλανώνται πλάνην οικτράν. 

Το πρόβλημα είναι συλλογικό και ξεπερνά ακόμα και το στενό πλαίσιο της Ρωμαίικης Κοινότητας. Ο καιρός των συσκέψεων και της ανταλλαγής απόψεων πέρασε προ πολλού. Φοβάμαι μήπως είναι πια πολύ αργά και για έργα!

Στα σχόλια βάζω την κοινή ανακοίνωση του Συνδέσμου Μεγαλοσχολιτών και του Συλλόγου Φίλων της Πατριαρχικής Μεγάλης του Γένους Σχολή, όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» της Πόλης.

της Μαρίας Δήμου

Για δεύτερη συνεχή χρονιά μετά την ανάλυψη καθηκόντων της η Επιτροπή της Κοινότητας Μπαλίνου, Κεράτιου Κόλπου, παρουσιάζει τον οικονομικό  απολογισμό της και την έκθεση πεπραγμένων της. Είναι η δεύτερη Ρωμαίικη Κοινότητα, μετά τη Μεγαλώνυμο Κοινότητα Σταυροδρομίου,  που προχωρά στη δημοσίευση στον ελληνόφωνο τύπο της Πόλης των οικονομικών της και αναδεικνύει την ανάγκη διαχείρισης με  διαφάνεια και ειλικρίνεια των πόρων και των περιουσιακών στοιχείων των Κοινοτήτων. 

Είναι εντυπωσιακό πώς μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα η νέα Επιτροπή κατάφερε να συγκεντρώσει χρήματα, να τα επενδύσει στη βελτίωση των χώρων της Κοινότητας Μπαλίνου και να οργανώσει πολιτιστικές και θρησκευτικές εκδηλώσεις κάνοντας το Μπαλίνο αγαπητό και γνωστό σε όλους. 

Η μεγάλη βοήθεια ήρθε από τη μεριά του Ρωμιού επιχειρηματία κ. Βύρωνα Νικολαΐδη, που ανέλαβε το μεγαλύτερο βάρος των εξόδων και βοήθησε το Μπαλίνο να αναστηθεί από τις στάχτες του.

Η φωτογραφία είναι από τη δημοσίευση του απολογισμού της Κοινότητας Μπαλίνου στην εφημερίδα «Απογευματινή» της Πόλης. 

Της Μαρίας Δήμου

Μια εικαστική έκθεση με ιδιαίτερο οικολογικό ενδιαφέρον παρουσιάζεται αυτές τις μέρες στην κεντρική αίθουσα του ανακαινισμένου  χώρου της Αστικής Σχολής Μαρασλή στο Φανάρι. Μετά τη διαμόρφωση του κτιρίου σε πολιτιστικό κέντρο της Ρωμαίικης Ομογένειας το Μαρασλί, όπως το αποκαλούν οι Ρωμιοί, έχει αναδειχθεί σε χώρο εκδηλώσεων, εκθέσεων και δραστηριοτήτων των Κοινοτήτων, των Σχολείων και τρίτων φορέων και συλλόγων. 

Την περίοδο αυτή έχουν εγκατασταθεί έργα τεσσάρων Τούρκων εικαστικών στο πλαίσιο της έκθεσης  “Sıfır Artı”, που συνδιοργανώνει ο Σύνδεσμος Υποστήριξης Ρωμαίικων Κοινοτικών Ιδρυμάτων (ΣΥΡΚΙ) με το Ίδρυμα “Sıfır Atık”. Η έκθεση εντάσσεται στις δραστηριότητας του ιδρύματος για μηδενικά απορρίμματα και επαναχρησιμοποίησή τους. 

Μέσα από τα εκθέματα οι επισκέπτες έχουν την ευκαιρία να δουν έργα τέχνης που δημιουργήθηκαν με την επαναχρησιμοποίηση υφασμάτων. Καθώς η βιομηχανία υφάσματος και ενδύματος είναι μια από τις πιο δυναμικούς και ενεργοβόρους τομείς της βιομηχανίας το “Sıfır Atık Vakfı”προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει το κοινό για περιορισμό και επαναχρησιμοποίηση των ρούχων .

Η έκθεση θα παραμείνει ανοιχτή μέχρι τέλος Αυγούστου.

Της Μαρίας Δήμου

Η Πόλη είναι γεμάτη από εκκλησίες αφιερωμένες στην Παναγία. Από τα Εισόδια στο Σταυροδρόμι και την Ευαγγελίστρια Προπόδων Ταταούλων μέχρι το Αγίασμα των Βλαχερνών και την Παναγία Μπαλίνου κι από την Κουμαριώτισσα στο Νιχώρι μέχρι την Παναγία Ελπίδα  στο Κοντοσκάλι και την Παναγία των Ουρανών στο Παλάτι του Πορφυρογέννητου, η Πόλη είναι σαν να πανηγυρίζει κάθε Αύγουστο απ’ άκρη σ’ άκρη. 

Μια Παναγία όμως που γιορτάζει μακριά από την εκκλησία της είναι η Παναγία η Μαυρομολίτισσα. Η εικόνα του μοναστηριού που δεν υπάρχει εδώ και πάρα πολλά χρόνια φιλοξενείται στον Ταξιάρχη του Μεγάλου Ρεύματος και γιορτάζει στα εννιάμερα της Παναγίας. 

To 1713 καταστράφηκε από τον Τζιν Αλή Σεχίτ πασά

Κάποτε ήταν στο προσκυνητάρι στο καθολικό της μονής στο Μαύρο Μόλο, στην είσοδο του Βοσπόρου από τον Εύξεινο Πόντο. Στην άκρη της απότομης ακτής είχε υψωθεί το μοναστήρι και κάτω οι Βυζαντινοί είχαν φτιάξει λιμάνι με αποβάθρα, όπου πλήρωναν τέλη τα διερχόμενα καράβια για τα εμπορεύματα που μετέφεραν. Το μοναστήρι άκμασε με μοναχούς να το διακονούν και πιστούς να προσκυνούν. Μέχρι που το 1713 το μοναστήρι καταστράφηκε από τον ΤζινΑλή Σεχχίτ πασά και κατακρημνίστηκε. Έφυγαν κι οι μοναχοί παίρνοντας και την εικόνα της Παναγίας της Μαυρομολίτιισας. Αναζητώντας καταφύγιο στάθηκαν στις Εστίες, στο σημερινό Μέγα Ρεύμα του Βοσπόρου. Στο ναό των Ταξιαρχών εναπόθεσαν την εικόνα κι έκτοτε οι Μεγαρευμιώτες ανέλαβαν να την τιμούν και να την πανηγυρίζουν στις 23 Αυγούστου. 

Ακολουθία μέσα στα πλεούμενα

Μέχρι το 1922 πομπή από καΐκια και βαπόρια που προσέφεραν οι ναυτικοί του Μεγάλου Ρεύματος ανέβαιναν οι πιστοί από όλη την Πόλη συμμετέχοντες στην πανήγυρη μέχρι τον Μαύρο Μόλο κρατώντας την εικόνα της Μαυρομολίτισσας τελώντας ακολουθία μέσα στα πλεούμενα. Μια παράδοση που έσβησε κάτω από τον ορυμαγδό των γεγονότων που ακολούθησαν.

Οι κάτοικοι στο Μέγα Ρεύμα δεν έπαψαν όμως ποτέ να τιμούν τη μνήμη της και να φροντίζουν να διατηρούν σε περίοπτη θέση μέσα στο ναό των Ταξιαρχών την εικόνα, που έφτασε στο χωριό τους από το Μαύρο Μόλο. Κάθε χρόνο έστω και οι λιγοστοί εναπομείναντες τελούν τον Εσπερινό την παραμονή και λειτουργία ανήμερα στα εννιάμερα της Παναγίας στολίζοντας το ιστορικό εικόνισμα.